Life is hard

Afgelopen weekend stonden er 2 koersen op het programma. 2 dagen achter elkaar koersen, als een soort training, om weer een stapje te kunnen maken. Het plan was goed, de voorbereiding zo goed mogelijk, maar de uitvoering was niet ideaal. 

Zaterdag verving ik een ploeggenoot in de Trofee Maarten Wijnants, 12 keer een omloop van ongeveer 10 km glooiende weg. Nergens was het echt klimmen, maar de heuveltjes waren genoeg om het zwaar te maken. Mijn eerste ronde verliep behoorlijk goed, ik was goed voorin gestart en kon me ook goed voorin handhaven. Dat was vandaag extra belangrijk, want de weg was smal en de bochten waren ingewikkeld. Hoe verder je naar achteren zit, hoe zwaarder het dan wordt om je telkens weer in gang te trekken na de bocht. Helaas ging er ergens wat mis en zakte ik toch terug naar achteren. Niet handig. Ik kreeg het met geen mogelijkheid voor elkaar om weer terug naar voren te rijden. Op hangen en wurgen hang ik nog een ronde achteraan het peloton. Nog verder op mijn tandvlees rijd ik nog enkele rondes tussen de auto’s. Maar het peloton rijdt net zo hard, dichterbij komen lukt niet meer.

Behoorlijk teleurgesteld kijk ik terug op mijn koers. Lag het aan de niet zo ideale voorbereiding? Ik weet het niet. Vandaag kwam ik in ieder geval kracht en/of snelheid te kort.Eenmaal thuis gooi ik mijn kleren in de was en probeer ik mijn negatieve gedachtes van me af te zetten. Ik maak nog een halve VGT in voorbereiding op mijn toets woensdag. Life is hard and life goes on. Morgen nieuwe kansen.

In Etten-Leur lag er voorons een rondje van 1500 meter klaar. Met alleen maar klinkers. Gelukkig lagen de klinkers er behoorlijk goed bij en kon je nog redelijk normaal er overheen fietsen (lees; zonder van je fiets te stuiteren). Direct vanaf de start gaat het hard, oef dit doet pijn, maar ik hang er nog aan. Om een valpartij te voorkomen moet ik hard in de remmen en heb ik een gat. Dat gat krijg ik niet meer dicht. Damn, weer niet sterk genoeg. In de achtervolging knap ik veel werk op, ik was hier om sterker te worden. Uiteindelijk beland ik in het 2e peloton, dat later ook nog gedubbeld werd door de kop van 25 dames. Als ik ‘s avonds de trap van het station op loop, voelt het alsof mijn benen eraf gaan vallen, vandaag zag ik ouderwets hard af.

Na een zwaar weekend, met een aantal teleurstellingen, denk ik dat ik toch een van m’n doelen bereikt heb dit weekend. Het doel van dit weekend was namelijk 2 dagen afzien, zodat ik weer een stapje in de goede richting kan zetten. En afzien, dat heb ik gedaan.