#coassistent en DitdoetdeCo

Het is 27 oktober, 22:30 uur. Eigenlijk moet ik al een half uur in bed liggen, want morgen moet ik weer veel te vroeg aan de gang in het ziekenhuis. Maar toch zit ik nu in m’n bed deze blog te typen. Waarom? Vandaag kreeg ik eindelijk dat duwtje in de goede richting waar ik zo op zat te wachten. Al weken neem ik mezelf voor om weer te gaan schrijven/ bloggen , maar met een nieuw coschap en altijd nieuwe dingen die mijn eindeloze to-do lijstjes blijven vullen, blijkt dat toch een stuk lastiger dan gedacht.

De vele media aandacht voor #coassistent en DitdoetdeCo van vandaag gaven me net dat extra duwtje dat ik nodig had. Ik ben deze blog immers ooit begonnen om te laten zien hoe het leven van een coassistent eruit ziet en om de bizarre en bijzondere situaties die ik elke dag meemaak, te delen.

De #coassistent zwoegt hard, slaap is een luxe en vrijetijd is zeldzaam.

– Kjeld, co-assistent

Verhalen heb ik genoeg, tijd om ze op te schrijven is schaars. De lange dagen en de vroege ochtenden tijdens mijn coschap chirurgie maakten dat ik me buiten het ziekenhuis al snel beperkte tot het uitvoeren van de meest noodzakelijke taken (lees: studeren en opdrachtdeadlines halen), mijn trainigen ergens tussen goochelde en ik aan het einde van de dag vooral heel blij was als ik mijn bed weer zag.

Na een paar weken vrij en alweer 5 weken verder in een nieuw co-schap, met wederom bizar volle dagen, is het vandaag hoog tijd om dat bijna vergeten punt op mijn to-do lijst weer naar boven te halen.

Vanaf vandaag elke week een nieuw verhaal uit het ziekenhuis, want #ditdoetdeco.

* Met de #coassistent en DitdoetdeCo willen we minister Bussemaker graag laten zien dat het coassistent zijn meer is dan een ‘onderwijsvorm’ en dat ook wij een stagevergoeding verdienen. Want, beste minister Bussemaker, die ‘onderwijsvorm’ van u, die lijkt toch verdacht veel op een fulltime baan.