Hij doet het!

Het is ergens laat in de avonddienst en samen met de arts-assistent van de kindergeneeskunde begeef ik me naar de verloskamers. We gaan naar een kunstverlossing in verband met foetale nood. De kans dat we dadelijk met een kind te maken krijgen dat het nog niet goed doet, is aanzienlijk.

Onderweg en bij de opvang kar spreken we de mogelijke scenario’s door. Wat valt er te verwachten, wat doen we als het kind niet ademt, in welke volgorde handelen we, wie heeft de leiding. In overleg hebben we besloten dat ik de leiding heb en dat de arts-assistent het overneemt als het niet goed gaat. Slik. Ik heb de leiding. We hebben het doorgesproken, ik heb het al eens gedaan. De kar staat klaar, alles werkt. Gaat goed komen. Ik slik de spanning weg en wacht af.

Met een enigszins rood hoofd komt de verpleegkundige om het hoekje kijken. Goed jullie zijn er. Duurt niet lang meer. We kijken elkaar aan, een bevestigende blik en we wachten verder af. Ik voel mijn eigen hartslag stijgen. ABC. Van boven naar beneden. We kunnen dit. Komt goed.

Het geluid achter de deur neemt toe en even later horen we het onmiskenbare geluid van een huilende baby. Hij doet het! Een golf van opluchting gaat door mijn lijf en aan het gezicht van de assistent te zien, is de opluchting bij hem net zo groot.

De spanning in de kamer ebt weg, geduldig wachten we op het kind. Enkele minuten later komt de gynaecoloog met een kersverse papa en een nog altijd huilende baby de kamer in. Van boven naar beneden kijken we de baby na, alles er op en eraan, hij doet het prachtig.

Met een brede smile lopen we naar beneden, we hebben zojuist een klein wonder mogen aanschouwen.

Foto: dokterdokter.nl