Help! Wat heb ik?

Dokters zijn slechte patiënten, maar geneeskunde studenten zijn volgens mij nog veel erger. Niet alleen zijn ‘wij geneeskundestudenten’ gruwelijk eigenwijs en kritisch, we maken ons ook makkelijk veel zorgen en denken regelmatig dat we een of andere enge aandoening hebben. Dat gaat ongeveer zo:

Hoe meer je leert over verschillende ziektebeelden en hun mechanismen, hoe meer enge ziektes er bij bepaalde symptomen zouden kunnen passen. En wanneer het dan voorkomt dat er zich een aantal klachten voordoen, dan stapelen de differentiaal diagnoses zich al snel op. Meestal in volgorde van spannend naar minst spannend/meest waarschijnlijk. Over het algemeen komt het gezonde verstand uiteindelijk wel weer bovendrijven en worden die enge, spannende of bizarre ziektes wel weer uit het lijstje geschrapt, maar voordat we op dat punt terecht komen zijn we enkele stressvolle momenten verder. En als het zelf niet lukt, zijn er gelukkig altijd nog collega co’s die je weer gerust kunnen stellen of toch, voor de zekerheid, even kunnen kijken/ luisteren/ voelen.

Misschien generaliseer ik een beetje, maar ook ik had laatst een OMG, Help, wat heb ik?? moment. Een week nadat ik mijn verstandskiezen had laten trekken, was de zwelling weg, voelde ik me prima en ging ik weer vrolijk aan de slag in het ziekenhuis. Totdat ik een paar ochtenden later wakker werd en in de spiegel keek. OMG, mijn wang is dik!

Stress in de tent: een nieuwe zwelling, dat moet wel een ontsteking of een abces zijn. Niet goed. In mijn hoofd bedenk ik al welke dokter ik ga vragen om het op te lossen en stippel ik het plan van kijken tot in het abces snijden al helemaal uit. Gelukkig zie ik mijn collega co een half uurtje later in de trein en kan ik mijn bezorgdheid kwijt. Omdat rationeel blijven denken nou eenmaal makkelijker is als het niet om jezelf gaat, laat ik haar toch eerst maar even kijken. Ze kijkt naar m’n wang en mond en komt tot de conclusie: De helft is al ontzwollen, en geeft het vertekende beeld van een opnieuw gezwollen wang. Niks aan de hand. Opluchting.

Voor de zoveelste keer tijdens mijn studie neem ik me voor de volgende keer toch maar wat rationeler te blijven nadenken. Ben benieuwd hoe lang ik het deze keer volhoud.