Sollicitatiestress en concurrentie

Afgelopen weken heerste er een enigszins gestresste sfeer in het co-hok, die af en toe bijna leek op de zenuwachtige voorbereidingen voor een voorjaarskoers.
We waren namelijk allemaal druk bezig met onze sollicitatiebrieven voor onze semi-arts stage in jaar 6. De lange stage aan het einde van je opleiding, waarin je jezelf ontwikkelt tot een zelfstandige semi-arts en waarmee je misschien wel een baan kunt binnenhalen.   Voor de eerste keer in ons coassistenten leven waren we ons allemaal bewust van het feit dat we niet alleen mede co’s zijn die lief en leed met elkaar delen in het ziekenhuis, maar ondertussen ook gewoon concurrenten zijn voor dezelfde semi-arts plek. Gelukkig wil niet iedereen hetzelfde worden en is er wel enige spreiding tussen de verschillende plekken bij de verschillende specialismen. Maar natuurlijk zijn er altijd meer coassistenten die voor de zelfde plek solliciteren als jij. En dat maakt de situatie ineens anders.

Waar je normaal samen met je collega co’s een oplossing verzint voor een moeilijke opdracht of de ander advies geeft over een moeilijke situatie, realiseer je je nu dat je met dat advies je concurrent helpt. Die keiharde onderlinge concurrentie die in ziekenhuisseries zo naar voren wordt gebracht is behoorlijk overdreven, maar met de stress rondom de sollicitatiebrieven kan ik me er ineens een stuk meer bij voorstellen.

Op zondagavond appen we elkaar opgelucht dat de deadline gehaald is en dat we er nu niks meer aan kunnen doen. Weg is het gevoel van concurrentie. Tot maandagochtend als we in het co-hok zitten te werken en een voor een mails krijgen dat de sollicitatiebrieven verstuurd zijn. En plots is het daar weer, dat vreemde gevoel van concurrentie. We kijken elkaar even met een gespannen blik aan en gaan dan weer verder tot de orde van de dag. Dat is het moment dat ik me realiseer: ik ken dit gevoel. Het voelt een beetje zoals het gevoel aan de start van de eerste waaierkoers van het seizoen. Je hebt geen idee wat er dadelijk gaat gebeuren, kunt alleen maar wachten op het startsignaal en hoopt alleen maar dat je heelhuids aan de andere kant van die dijk komt, bij voorkeur in de eerste waaier.

Het grote wachten is begonnen.