Experiment 2.0

Mijn experiment: “kan ik coassistent zijn en tegelijkertijd ook wielrenster worden?” begon ongeveer een jaar geleden en inmiddels kan ik concluderen: het kan, maar dan gaat alles een beetje anders dan ‘normaal’.

Vooral omdat het in het ziekenhuis altijd een beetje anders gaat dan gepland, je weet nooit wat er die dag gaat gebeuren. De ene dag gaat alles zoals het ongeveer gepland was, de andere dag ben je van de ene chaos naar de andere aan het rennen. De dagen dat ik minder dan 10 uur in het ziekenhuis ben zijn eerder uitzondering dan regel. Met als gevolg dat ook mijn trainingsweek er een beetje anders uit ziet dan normaal, en normaal een rekbaar begrip is geworden.

Gelukkig is het spreekwoord waar en baart oefening inderdaad kunst. Langzaamaan snap ik een beetje hoe ik mijn coassistentenleven moet indelen en lukt het me op dit moment zelfs om naast een idiote werkweek ook nog regelmatig te trainen en heb ik in het weekend af en toe zelfs iets wat op een sociaal leven lijkt. Nu dat allemaal een soort van onder controle is, hoop ik dat het me nu dan ook eindelijk gaat lukken om echt regelmatig een stukje hier te schrijven om de bijzondere en bizarre dingen uit mijn coassistenten leven op de fiets met jullie te delen (10x is scheepsrecht?)

Mijn verwachtingen zijn hooggespannen en getemperd tegelijkertijd. Als je me vorig jaar zou vertellen dat ik de avond voor de eerste koers van het seizoen een avonddienst zou draaien, dan had ik je waarschijnlijk voor gek verklaard. Nu zit ik op een vrijdagavond, tijdens een rustige avonddienst te bedenken wat  ik morgen ook al weer allemaal mee moet nemen als ik ga koersen. Of het een goed idee is? Geen idee. Ik ga het meemaken. Welkom bij mijn experiment 2.0: coassistent en wielrenster tegelijk, kan dat?