Afzien tot je sterretjes ziet

Elk seizoen moet ik het even opnieuw leren. Leren afzien. Leren die pijn in je benen te voelen en daar dan toch dwars doorheen te fietsen. Met een winter die iets anders liep dan gepland, begonnen de zware trainingen wat later dan normaal en was ik tot gisteren nog altijd aan het leren afzien op training.

Afgelopen week was ik wat ziekjes en dat heb ik geweten gisteren. Ik was wel weer beter, maar mijn benen waren nog niet helemaal terug in race modus. Het ging niet van harte, maar ik zou de koers koste wat kost uitrijden had ik mezelf voorgenomen. Als ik op 10km voor het einde nog in het peloton zit, weet ik dat uitrijden wel zal lukken. Opluchting. Hoe harder we gaan in aanloop naar de finale, hoe harder mijn benen protesteren. Ik zak steeds een beetje verder naar achteren en elk recht stuk probeer ik het wiel voor me niet meer los te laten. Net zo lang, totdat ik toch langzaamaan de aansluiting met het peloton begin te verliezen. Nog 7km, hoe ga ik dit oplossen? Ik kijk om en zie dat er een groepje aankomt, gelukkig ik ben niet de enige. Nog even rijden we op een seconde of 10 van het peloton, ik kan alleen nog maar proberen het wiel voor me te volgen. Bijna kan je ze aanraken, maar dat laatste gaatje dichten is nog nooit zo moeilijk geweest. Mijn benen willen gewoon niet meer en als ik om me heen kijk, heeft de rest het zelfde probleem. Vanaf een afstandje zien we de finale geopend worden en wordt de afstand met het peloton steeds groter. Nog 4,5 km

Mijn benen schreeuwen het uit, gaan staan betekent kramp, zitten blijven is iets minder pijnlijk. Aanklampen. Aftellen. Blijven ademen. Met nog 2km te gaan begin ik sterretjes te zien. Ik voel mijn ogen bijna dichtvallen. Wakker blijven. Nog even Daar is de vod (ja er hing een echte vod), nog 1km, bijna. Eindelijk. Finish.

Langzaam verdwijnen de sterretjes voor mijn ogen en na een tijdje kan ik weer een beetje normaal ademen. Dat waren de langste 7km koers ooit.

Volgens mij heb ik het wel weer geleerd, dat afzien.