Hoe dan?

De afgelopen weken (maanden) vroeg ik het mezelf geregeld af: hoe dan? Want werkelijk, ik wist het af en toe niet meer. Co-schap lopen, opdrachten voor de uni op tijd afmaken, trainen, koersen, als het even kan ook nog een beetje extra studeren, oh en af en toe ook nog slapen. Het was een klein beetje veel. Dus vroeg ik me steeds weer af: hoe moet dit ook al weer? vorige zomer lukte het toch ook? Ik had simpelweg een beetje moeite om het goede ritme weer te vinden en door er steeds maar weer zo hard over na te denken, werd het steeds moeilijker.

Toen las ik deze blog van Sarah Inghelbrecht. Een beetje geruststelling op z’n tijd kan wonderen doen en dat is precies wat deze blog met me deed. Ik realiseerde me dat er meer mensen zijn die een onmogelijke combinatie werkend proberen te krijgen. De bizarre, soms grappige voorbeelden die ze noemt, die herken ik wel een beetje. En de gedachte dat je niet alleen bent, dat maakt het de volgende keer dat je om 6 uur op de fiets zit, toch een beetje makkelijker.

Een soort opluchting, geruststelling en rust kwam terug in mijn hoofd. Uiteindelijk gaat het goed komen. Hoe precies, dat weet ik echt niet. En als ik het zo lees, dan blijft dat waarschijnlijk onbekend, maar dat is niet erg. Wat ik leer uit Sarah’s verhaal: gewoon doen, niet bij nadenken, vallen opstaan en weer doorgaan. En dan komt het uiteindelijk altijd een keer goed.

Met hernieuwde motivatie werkte ik zowaar een goede training af en schreef ik voor het eerst in tijden weer een blog. Het begin is weer gemaakt.