Visite

Nu ik bezig ben aan mijn coschap huisartsgeneeskunde mag ik mee visites rijden en ontdek ik een hele nieuwe wereld. Normaal zie ik patiënten in een spreekkamer ergens in een ziekenhuis, maar met de visites kom ik bij mensen thuis en krijg ik een hele andere indruk van een patiënt. Tussen de dokter-dingen door heb ik dan af en toe ook even tijd om eens om me heen te kijken en me te verwonderen over de bijzondere dingen die ik te zien krijg. Zo ook vorige week.

We zijn bij een 98-jarige dame thuis: de thuiszorg heeft ons gebeld, want mevrouw is gevallen. Als we mevrouw in haar eigen bed hebben onderzocht kijken zowel de huisarts en ik eens goed om ons heen. Ze ligt in een bijzonder oud, houten bed, versierd met emblemen. De bijpassende kast en kaptafel staan ook in het kleine kamertje. Met de verhuizing naar een kleiner appartement zijn de oude meubels uiteraard mee verhuisd. Tussen de overweldigende meubels, met ongetwijfeld een bijzondere geschiedenis, is nog net voldoende ruimte om van de deur naar het bed en de kast te lopen.

Terwijl de huisarts belt met het ziekenhuis kijk ik nog eens verder om me heen. Op de gang staat een bijzonder groot zwart gevaarte, dat uiteindelijk een toverlantaarn blijkt te zijn (een van de eerste projectors om foto’s en films mee af te beelden). Met de nodige verwondering en verbazing kijken de huisarts en ik elkaar aan. Het mysterieuze gevaarte blijkt meer dan 100 jaar oud te zijn en staat toch wel hoog in het rijtje met bijzondere dingen die we bij mensen thuis gezien hebben. Als we afscheid nemen van onze patiente kijkt de huisarts nog eens goed rond en zegt hij: ” Het zou de Efteling niet misstaan”. Een illustratievere uitdrukking had ik niet kunnen bedenken, want werkelijk, Efteling waardig was het.

Bij de volgende patiënt van de visite-lijst kan ik me ook maar moeilijk inhouden om niet al te verwonderd om me heen te kijken. Zoveel beeldjes, zoveel foto’s en zoveel andere versieringen aan de muur, ik weet eigenlijk niet meer waar ik naar moet kijken. Met de vorige visite nog in mijn achterhoofd weet ik het zeker: ik hoef niet naar de Efteling, ik moet gewoon goed om me heen kijken en dan vind ik een heel sprookjesbos om de hoek.