Progressie

Eindelijk. De eerste uitslag van het seizoen is binnen! Wat een opluchting.
Gisteren was het koers in Lierop, lekker dichtbij op een rondje dat over een deel van mijn trainingswegen loopt. Scheelt in parkoerskennis en is goed voor de moraal.

Gelukkig waren de opgedane pelotonskills van vorige week me bijgebleven en kon ik me redelijk goed voorin handhaven. Ik wist dat het later op de kant zou gaan, want de wegen waren er ideaal voor en toevallig stond daar ook nog eens zijwind. Na een hele tijd goed gevochten te hebben, liet ik me op een rotonde uit de eerste waaier duwen. Dat moet je dus niet doen. Want dan wordt het heeeel zwaar. Helaas kreeg ik mezelf niet terug in die waaier gevochten en belandde ik in de tweede waaier. Bij de eerste finishpassage bleek echter dat die tweede waaier het peloton werd genoemd. Dan is er nog hoop! Vanaf het moment dat we de plaatselijke rondes ingingen totdat de bel voor de laatste ronde klonk, was ik bang dat we uit koers genomen zouden worden. Gelukkig waren er wel een aantal dames die mee wilden werken en konden we het verschil met de kopgroep enigszins beperken. Ik finish als 77e.

Wat een opluchting is dat. Eindelijk een resultaat neer kunnen zetten. Ik ben nog steeds niet helemaal tevreden, want ik had me dus niet uit die eerste waaier moeten laten duwen, maar ik ben gefinisht. Dat is al een hele stap in de goede richting. Dat ik eigenlijk meteen al kon zeggen dat ik bepaalde dingen beter had kunnen doen in de koers, is denk ik alleen maar een goed teken. Dat betekent namelijk dat er nog meer in zit. En dat er dus ruimte is voor meer progressie. Met dat in mijn achterhoofd ga ik op weg naar de volgende koers.