BeNeLadies

Als laatste voorbereiding op het WK voor studenten reed ik afgelopen week de BeNeLadies Tour. En ik reed hem uit!

Bij de nieuwelingen reed ik ooit wel de Tour de Junior en als junior de meerdaagse van Borssele, maar nog nooit reed ik een ‘grote mensen’ etappe koers. Best wel heel erg spannend, want zoveel grote wedstrijden (die maar 1 dag duren) wist ik nog niet te finishen. Nu duurt de BeNeLadies “maar” 4 dagen en is het wel even andere koek dan de Giro Rosa eerder deze maand. Maar toch. Een eerste keer is altijd spannend. Zeker met een deelnemersveld vol internationale toppers.
Ik neem je mee voor een korte impressie van mijn belevingen de afgelopen week.

Donderdag – Oosterhout: proloog, 3,9km
In de voorbereiding dacht ik nog: “voordat je denkt dat het echt pijn doet, dan ben je er alweer”. It’s a lie. Hoe goed m’n warming up en hoe kort de afstand ook was: het deed pijn.
Echt tevreden was ik niet, maar goed de benen voelden redelijk oké en het was misschien wel de perfecte ‘leg opener’ voor morgen.

Vrijdag- Merelbeke: “mini Ronde van Vlaanderen”, 135 km
Het is pas dag 2, maar vandaag wordt het verschil gemaakt. Na de verkenning van vorige week doopte ik de etappe van vandaag voor mezelf tot ‘de hel van Merelbeke’. Het parcours bracht ons in 2 grote omlopen en nog enkele lokale rondes over typische Vlaamse wegen met betonplaten, putten, hobbels, kasseien en zogenaamd ‘vlakke’ wegen.
Voor de start vraag ik mezelf af hoe ik in godsnaam binnen tijd de finish ga passeren. Ik weet het echt niet. Eenmaal onderweg lijkt het allemaal nog best mee te vallen en kan ik nog semi fris aan de Lange Munte beginnen. Hoe langer de kasseien duren, hoe vervelender het wordt. Behoorlijk door elkaar geschud begin ik ergens achteraan het peloton aan een serie bochtige afdalingen, korte klimmetjes en nog meer draai en keer werk. Tot ik moet lossen. Ze gaan gewoon te hard. Shit! We zijn nog niet eens over de finish geweest. Dit is te vroeg. Voor me lossen er meer en samen met een ploeggenoot begin ik aan een koppeltijdrit tussen de auto’s. Kilometers lang horen we de auto’s toeteren, om ons voorbij te rijden, of om andere auto’s te waarschuwen dat wij weer voorbij komen. Eindeloos lijkt de elastiek waaraan we hangen, ergens tussen auto 4 en auto 16. Tot we  ineens bij de Molenberg zijn. Daar passeren we een pak auto’s en worstel ik me bergop en via de berm voorbij de auto van Waow-deals. Hé dat was auto 2. Zou het dan toch mogelijk zijn? Eenmaal boven vind ik een nieuw maatje en ga ik stug door met achtervolgen. Blijven rijden. Als Van Vleuten daarmee La Course kan winnen, dan kan ik misschien toch nog terugkomen. En jawel. Na een voor mijn gevoel eindeloze achtervolging vind ik ineens de aansluiting met de staart van het peloton. Opluchting alom. Een kilometer of 3 heb ik tijd om iets te herstellen, dan zijn we voor het eerst terug bij de finish en begint het hele circus weer opnieuw. Wederom op de Lange Munte begint mijn lijf te protesteren. Langzaamaan verlies ik terrein, tot ik uiteindelijk alleen tussen de auto’s over de kasseien stuiter. Een tweede  keer terugkomen zit er niet meer in.

Na de finish heeft in mijn ploeg 1 renster binnen de tijdslimiet de finish weten te bereiken. We zijn bere trots op haar en ondertussen  teleurgesteld voor onszelf. Tot we ‘s avonds tijdens het eten gebeld worden: NIEMAND NAAR HUIS STUREN!! Ik weet nog steeds niet waarom, maar op een of andere manier besloot de jury dat iedereen morgen weer van start mag. Zeldzaam snel vliegt de sfeer aan tafel om. Opluchting, spanning, excitement. Morgen krijgen we een nieuwe kans!

Zaterdag- Sint-Laureins: Dubbele dag
Met een enigszins dubbel gevoel starten we op zaterdag met een bijna complete ploeg voor deze dubbele dag. Blij dat we weer mogen starten, enigszins een schuldgevoel naar iedereen die zichzelf gisteren binnenstebuiten heeft gekeerd om toch maar de tijdslimiet te halen. Het is mooi weer, we koersen ongeveer op de stoep bij een van mijn ploeggenoten thuis. We gaan er voor.
De eerste ronde gaat het hard en na het passeren van de finish begin ik voor mezelf met aftellen: nog maar 3x overleven. Dat overleven begint vrij abrupt als een massale valpartij na een grote kuil chaos brengt. Via de berm probeer ik me er doorheen te werken, even mijn herstel te vinden en dan te beginnen aan de achtervolging. Een kilometer later worden we opgeschrikt “crash, crash!” en een stilstaand peloton. De koers is geneutraliseerd, de valpartij van zonet was dus echt zo heftig als het leek. Na een kleine 10 minuten mogen we terug vertrekken en schiet het tempo de hoogte in. Tot er ineens 2 groepen zijn en ik me in het tweede peloton bevindt. Een grote groep met alle favorieten heeft zich weten af te scheiden. De rust komt terug in de groep en op een relatief ‘stressvrije’ manier worden er bijna 3 rondes afgewerkt. Zonder kleerscheuren weet ik de finish te bereiken.

‘s Avonds rijden we nog een tijdrit. Na een professionele verkenning, zowel met de auto als op de fiets, rijd ik voor mijn doen een prima tijdrit. Ik wist zelfs voor het eerst ooit de renster die een minuut voor me startte in te halen! Moe maar voldaan mag ik me klaar maken voor de laatste dag.

Zondag: Zelzate – wie had dat gedacht?!
Als je me een week geleden had verteld dat ik op zondagochtend mezelf zou klaarmaken voor dag 4 van de BeNeLadies had ik je waarschijnlijk niet geloofd.  Maar daar stond ik samen met Joyce, op het startpodium. De laatste etappe was een soort veredelde omloop met veel draaien en keren en de strijd om het eindklassement was nog lang niet beslist. Dat belooft wat.
Snel na de start is er een valpartij, die ik opnieuw weet te ontwijken. Na direct een achtervolging vind ik een plekje ergens achter in het peloton. Opschuiven wil niet echt, de stress in de groep is goed te voelen en een week voor het WK wil ik geen valpartijen riskeren. Ik besluit er het beste van te maken en maar gewoon te blijven hangen. Wonder boven wonder lukt me dat. En als ik voor de laatste keer onder de boog met de rode vlag doorrijd realiseer ik het me: ik rijd de BeNeLadies uit!

Als ik dit kan, dan moet dat WK vast ook wel goed komen!

Help jij mij met de laatste voorbereidingen? Check deze link!