Drenthe

2x achter elkaar schrijven over koersen die niet gingen zoals gepland/gehoopt is niet leuk. Maar het is wel de waarheid, dus toch maar een verslag van een aantal zware dagen.

Donderdag morgen om 5:15 begin ik aan het circus. Vanaf Maastricht is Westerveld (waar we vanmiddag starten voor de Drentse 8) best wel een stukje rijden. Omdat ons team bestaat uit hard werkende/studerende dames hebben we niet allemaal de luxe om zomaar even de auto te kunnen pakken, dus moeten we proberen met z’n allen in 2 auto’s richting het noorden te gaan. Omdat de ploegleider op tijd aanwezig moet zijn voor de vergadering, zijn we er dus allemaal ruim op tijd. Gelukkig hoefden de rensters geen auto te rijden en konden we allemaal onze nachtrust nog even voortzetten in de auto.

In Drenthe scheen gelukkig de zon en was de sfeer niet verkeerd. Over de koers kan ik kort zijn, zo lang zat ik namelijk niet in koers. Vandaag was het een uitgerekte kermiskoers lijkt het wel, zo veel draaien en keren in de kleine dorpjes die we tegenkomen. In een van de s-bochtjes vallen er een aantal dames (was te verwachten). Minder handig: een van die dames valt in mijn wiel. Bijkomende complicerende factor: we hebben auto 26. Dat is een heel eind naar achteren. Na een super snelle wielwissel doet mijn ploegleider nog een poging me terug naar het peloton te brengen. Als we er bijna zijn krijgt hij van de jury te horen dat hij me toch echt niet langer achter de auto mag nemen. Op enkele auto’s van het peloton strand ik. Hoe hard ik ook vecht, dichterbij komen lukt niet. Dan komen er ook nog eens een lading klinkers voorbij. Langzaam zak ik terug tussen de auto’s. Tegen een peloton dat vol aan het koersen is kan ik niet op. Einde koers. Op advies van mijn oude trainer ga ik zelf nog maar een training doen. Ik ben hier nu toch en het is niet dat ik hier echt iets anders kan doen dan kou lijden of fietsen.
Na een minder geslaagde dag voor het hele team arriveer ik rond een uur of 22.30 weer in Maastricht op mijn kamer. Snel de natte was uit mijn tas en m’n volgende tas inpakken. Want morgen staat er gewoon weer een schooldag op de planning.

Over de koers zondag kan ik misschien nog wel korter zijn. Hier ging het vanaf de start gruwelijk hard. Meteen werd alles op een lint getrokken en jaagden we met z’n allen tussen de weilanden en dorpjes door. In de neutralisatie had ik mezelf wonderbaarlijk goed naar voren weten te werken. Win: pelotonskills zijn terug. Ik was niet meer bang. Dan komt er een rotonde en ineens zit ik in de tweede helft van het peloton. Waar komen al die meiden vandaan? Normaal begin je dan weer van voor af aan om jezelf naar voren te schuiven. Maar omdat het zo ontzettend hard gaat en we inmiddels ook nog eens allemaal op het kantje hangen, gaat dat niet. Die kracht en snelheid mis ik op dit moment. Ineens zijn daar de kasseien en word ik finaal uit het wiel gekletst. Gewoon omdat ik simpelweg niet meer harder kan. Auw. Maar ik zit nog tussen de auto’s. Op eigen kracht kom ik onderaan de VAM-berg weer iets naar voren in de autokaravaan. Maar die berg is best wel vervelend. Mijn benen ontploffen en ik weet dat het snel over zal zijn. Balen. Alweer.

Een aantal kilometers later blijkt dat het peloton dat voor me reed ook uit koers is genomen. Er zijn nog 55 dames wel in koers en daar zit niemand van onze ploeg bij. Teleurstelling alom. Samen fietsen we terug richting Roden waar we kunnen douchen.

Op advies van Marije probeer ik hier toch ook nog wat positiefs uit te halen, want dat is belangrijk voor je zelfvertrouwen. Komt ie: Pluspunt is dat ik weer twee keer een nerveuze neutralisatie/start heb meegemaakt en dit heb kunnen ‘oefenen’. Daarnaast heb ik mijn pelotonskills teruggevonden. Dat is vast handig voor de koersen die volgen.