Peloton skills

 Daar staan ze. Alle teamfietsen op een rijtje. Met een kaderplaatje, want het is koers! De eerste koers van het seizoen voor mij. Het voelt ineens wel heel professioneel. Een busje met een enorme voorraad eten en drinken, wielen en alle andere dingen die we maar nodig hebben bij de koers. Even verderop staat de ploegleiderswagen en tussen de auto’s in staan stoeltjes klaar. Voor ons. Dat voelt toch wel even cool. Nog gaver: bij aankomst geef ik mijn frame aan de mecaniciens en die zorgen dat er wielen in gezet worden, de banden zijn opgepomt en het kaderplaatje gemonteerd wordt. Wat een luxe allemaal!

Ondertussen kriebelt het al de hele dag in mijn buik. Want ik heb moraal om te koersen, maar stiekem vind ik het ook allemaal heel erg spannend! Nu we met het hele team in dezelfde kleren, op de zelfde fiets en met matchende helmen rondrijden, worden we toch wel een beetje anders aangekeken. Verwachtingsvol gaan we dan ook met de hele ploeg naar het podium om te tekenen en op de foto te gaan.

Het verschil met koersen in Nederland en België is meteen weer duidelijk, een kwartier voor de start beginnen we rustig met ons op te stellen. Per toeval sta ik samen met Janine en Lauren op de eerste rij. Dat is vast mooi meegenomen. Terwijl we staan te wachten geeft de thermometer op mijn teller 21 graden aan. Ja echt! Op 8 maart, 21 graden bij de eerste koers. Dat is wel even wat anders dan afgelopen jaren met de kou en regen in Strijen.

Als we dan eindelijk mogen starten zitten we meteen op de bumper van de auto. Daar gaan we! In de neutralisatie kan ik meteen mijn peloton skills opfrissen, want natuurlijk wil iedereen op de eerste rij zitten. Het is dus zaak me niet te laten wegduwen. De neutralisatie overleef ik redelijk goed en vanaf de derde rij begin ik aan de echte koers.

Goed blijven opletten, want ik voel dat het hele peloton zenuwachtig is (ja dat kun je voelen). Remmen, beetje bijsturen, adem inhouden, crash avoided. En weer optrekken. Ohja, zo gaat dat in een koers. Stiekem ben ik best een beetje bangig merk ik, zo dicht op elkaar koersen, toch weer even wennen. Niet over nadenken, gaat goed, gewoon doorrijden. Dan zie ik het eerste heuveltje voor me. Ohjee, spannend, dat ging vorig seizoen nog niet zo soepel. Terwijl ik op mezelf zit in te praten dat het wel goed komt, zijn we de eerste heuvel al over. Hey, dit gaat best goed! Dat is goed voor de moraal. Zo kan ik nog wel even mee. Totdat we links af slaan en weer een heuveltje op moeten. Ontploffing. Mijn benen weigeren dienst. Nee dit is niet de bedoeling! Het ging zo goed! Snel een gelletje erin, misschien valt het nog te redden. Maar helaas, langzaamaan zak ik steeds verder naar achteren en zie ik het peloton wegrijden. Shit. Dat was niet de bedoeling.

Blijven rijden, misschien kom je nog terug. Na twee vergeefse pogingen achter de auto van de ploegleider en een mislukte poging terug te komen op een nieuw heuveltje, moet ik definitief lossen. Het nadeel van koersen in België: je wordt meteen uit koers gehaald.

Dat was gisteren. Nu ik het allemaal nog eens overlees baal ik nog steeds. Maar nu zie ik ook dat het niet alleen maar slecht was gisteren. Voor het eerst kon ik op de heuveltjes gewoon mee. Daarnaast heb ik mijn peloton skills weer goed kunnen opfrissen en hoef ik in de volgende koers niet meer bang te zijn in het peloton, want dat kan ik best wel.

Donderdag in Drenthe nieuwe kansen. Niet te lang meer nadenken over gisteren.  Het seizoen is net begonnen!