Waaiers, zwembad en ALS

Na 2 weken volle bak studeren was er dit weekend eindelijk weer tijd voor andere dingen;

Zwembad
Op vrijdagavond start de 24uurs zwemmarathon van Argo, waar mijn broer mee zwemt. 24 uur zwemmen, in 4 teams van 3 zwemmers/zwemsters, zo snel mogelijk, want de Marathon winnen is toch wel het ultimum dat je als zwemteam kunt bereiken. Gezien o.a. mijn rol in de begeleiding van vorig jaar, kan ik dit jaar de start toch ook echt niet missen. “Gelukkig” kan ik dit jaar daarna snel naar huis, want morgen is het koers.

Waaiers
Vandaag is het koers in Borsele, Zeeland. Ofwel, vandaag gaan we afzien op de dijken, want dat is nou eenmaal wat er gebeurt in Borsele. Zoals elk jaar is er een behoorlijke chaos voor de start met opstellen, tekenen, en dan ongeveer 45 min stilstaan voor we dan ook echt mogen starten. WAAROM zo vroeg? Omdat groepsdruk meer invloed heeft dan je je af en toe realiseert. En omdat we ongeneutraliseerd vertrekken.
De dames van Rabo Liv posteren hun verzorgers tactisch op de finishlijn met hun fietsen, zodat ze zelf de startlijst kunnen gaan tekenen. Daar achter laten de kleinere ploegen hun fietsen ook achter, in de hoop dat ze er nog staan als we terugkomen van het tekenen. Eenmaal opgesteld dringt het tot me door; Rabo en de dames van Liv Plantur op de eerste rij. Ongeneutraliseerd vertrek. Dat wordt extreem hard starten.
Met 200 dames sprinten we ruim 2 km lang naar de eerste bocht. Want daarna gaat het op de kant. Kilometers lang wordt er debiel hard gereden. Het peloton is inmiddels al in weet ik hoeveel stukken gebroken en elke keer als we echte zijwind krijgen doet het nog meer pijn. Want dan moet je het echt zelf doen en komt het aan op kracht. Na een minuut of 25 houd ik het niet meer en waai ik uit de goede waaier. Niet handig. Ik kom twee dames van Hitec en Bigla tegen, oh dan ligt het dus toch niet helemaal aan mij, maar gaat het dus echt hard. Helaas zijn deze dames toch duidelijk sterker dan dat ik ben en kunnen zij met enige hulp van wat ploegleiders auto’s nog terugkeren in de waaier voor me. Zelf beland ik uiteindelijk in de verkeerde waaier en weet ik dat ik vandaag niet zal finishen…

Na de koers rijd ik snel weer terug naar Brabant, zodat ik op tijd ben voor het laatste uur van de Marathon. Als om 20.00 uur het fluitsignaal klinkt, slaat er een golf van ontlading door het zwembad. Ik knuffel m’n broertje en samen zijn we blij dat het zaterdagavond is.

ALS
Zondagochtend zijn we met een aantal leden van de ploeg aanwezig op de Tour du ALS classic. Een toertocht georganiseerd om de ziekte ALS onder de aandacht te brengen en om geld in te zamelen voor de Tour du ALS, later dit jaar. Samen met enkele bekende Limburgers, de voetballers van Fortuna, de Handballers van de Lions en enkele ALS patiënten rijden we een ronde van 40 km rond Sittard en omstreken.
Hier worden ook enkele speciale tandems overhandigd aan de organisatie. Voorop zit een soort ligfiets stoel, zodat de ALS-patiënt in een comfortabelere positie toch kan fietsen, met de hulp van de tandembestuurder, die er achter zit in een ‘normale’ fietshouding.
Ik realiseer me dat ik me gelukkig mag prijzen met de pijn in mijn benen vandaag. Na wat uitfietsen en een goede nacht slaap zal ik me weer beter voelen, terwijl die meneer daar voor op de tandem morgen misschien niet eens fit genoeg zal zijn om nog een rondje op de tandem te fietsen.