Waar koers meer is dan koers

Afgelopen week reed ik twee koersen in België. Dat op zich is natuurlijk niet zo bijzonder, maar de sfeer rondom die koersen, die vond ik wel bijzonder. Zo bijzonder dat ik er een blog over besloot te schrijven.

Ik koers sowieso graag in België want over het algemeen liggen de parkoersen mij daar beter. Vaak zijn het rondes van 7-10 km, soms zelfs met een paar echte kasseien. Ideaal voor mij. En als het goed gaat, dan is koersen natuurlijk extra leuk.
Maar deze blog draait om de sfeer rondom de koers in Belgie , want dat is een ervaring op zich. Je zou zeggen, koers is koers, maar in België is koers meer dan koers. Het hele dorp leeft mee en er komen zelfs mensen uit andere dorpen speciaal naar de koers kijken. (Voor de mannelijke coureurs onder de lezers is dit misschien niet zo bijzonder, maar voor een vrouwenkoers is dat minder vanzelfsprekend).

Nu ik stage loop in Brussel, begint de beleving van de koers zelfs al een dag eerder. In Belgie word ik namelijk niet raar aangekeken als ik vertel dat ik koers, maar krijg ik volop vragen over waar ik al gekoerst heb en of ik familieleden of vrienden van mijn gesprekspartner, die ook koersen, toevallig ken. En op vrijdagmiddag als we de weekendplannen doornemen, krijg ik steevast de vraag of ik nog moet koersen. Als ik vrijdag kan antwoorden dat ik op Vlaamse bodem ga koersen, krijg ik nog wat adviezen mee en word ik op tijd naar huis gestuurd. “ Ga maar vast naar huis, dan kun je nog even fietsen. Goeie koers voor morgen!” Met een brede glimlach fiets ik naar huis, klaar voor een weekend koers.

Eenmaal aangekomen op de koers begint de ervaring pas echt. Ergens in de hoofdstraat van het dorp is een finishlijn getrokken en zijn er dranghekken geplaatst. In de buurt van die finishlijn is er een dorpskroeg met een naam als “hoop in de toekomst” waar we ons kunnen inschrijven aan een tafel vol oude, wijze mannen van de Vlaamse wielerbond. En ja, de kroeg ziet er van binnen zo uit als de naam doet vermoeden.

Waar we in Nederland vaak al veel te vroeg (ik durf geen tijden te noemen) met het hele peloton staan te dringen aan de startlijn, stellen we ons in Belgie zo’n 15 minuten van te voren rustig op. Met nog 5 minuten te gaan komt een van de meneren van de Bond met een serieus gezicht voor het peloton staan. Dames nog 5 minuten. En een paar minuten later: Dames, een goede koers. De meneer loopt weer weg en blijkbaar zijn we gestart. Ik grijns nog eens naar papa aan de zijkant en trek mezelf op gang.

Onderweg staat er gewoon publiek en worden we, al dan niet geholpen door een paar pintjes hier en dar, luidkeels aangemoedigd. Aan de finish staan een aantal juryleden met een notitieblok om de nummers van passerende rensters te noteren. Voor de zekerheid staat de jongste van de meneren van de bond met een camera op een keukentrapje naast de finish. Dan kunnen ze bij twijfel toch nog even terugspoelen, of na afloop aan de rensters vragen of ze zo vriendelijk willen zijn zichzelf even aan te wijzen op de beelden.

Ongeacht het resultaat, na een Vlaamse kermiskoers vertrek ik bijna altijd met minstens een kleine glimlach op mijn gezicht. Want koers in Belgie, is meer dan koers. Het is een totaalervaring.