WK Studenten – Braga

Ik doe er al anderhalve week over om te bedenken wat ik nou precies in mijn “racereport” van het WK studenten wil schrijven en wat er nog meer in deze blog moet komen. Maar ik ben er nog steeds niet uit. Dus ik heb besloten dat ik maar stop met erover nadenken en gewoon ga vertellen hoe het was.

Want het was fantastisch.

En warm. Heel warm.

De eerste twee dagen was het nog bijna koud met een graad of 23, maar daarna werd 40 graden geen ongewoon getal op de thermometer. Ik dacht altijd dat ik niet zo goed tegen de hitte kan en dat koersen in de hitte niks voor mij is, maar na deze week mag ik dat nooit meer zeggen. Want wat blijkt: alles went en zolang je maar genoeg drinkt en met grote regelmaat wat water over je heen giet, dan overleef je het wel. En overleven deed ik. Tegen mijn eigen verwachtingen in wist ik tot op de een na laatste klim te blijven volgen en zowaar nog wat voor mijn ploeggenoten te betekenen. Bij het opdraaien van die op een na laatste en langste klim van de dag werd overleven ook het enige wat ik nog kon doen. Langzaam rijdt de kop van de koers bij me weg en begin ik aan mijn eigen weg omhoog. Zwoegend door de daverende hitte kroop ik omhoog en keek ik af en toe angstvallig achterom: nog altijd geen bezemwagen, we zijn nog in koers, blijven trappen. Bij het ingaan van de lokale ronde ontstond er nog een kleine koers binnen de koers en was het ieder voor zichzelf vechten tot de finish. Als 3^e Nederlander en 12^e in totaal wist ik mijn WK op de weg af te sluiten.

Met daarbij een 14^e plek op de tijdrit eerder die week was het een week met ‘prestaties naar vermogen’ zoals ze dat in dokterstaal zouden noemen. En daar ben ik best tevreden mee. Want vooraf had ik werkelijk geen idee wat het niveau zou zijn, wat ik van mezelf kon en mocht verwachten op een allesbehalve vlak parcours in een totaal onbekend veld. En het aller gaafste was: ik mocht zowel op mijn tijdritbeest als op m’n wegfiets een wedstrijd in een oranje pakje rijden. Stiekem vond ik dat toch wel cool.

Verder moet ik toch ook echt nog even wat vertellen over het studenten aspect van deze koers. Want studentenkoers is nou eenmaal een beetje anders dan een normale koers. De sfeer die er heerst is een stuk ontspannener en oké, misschien ook een beetje chaotischer, dan die bij de gemiddelde koers waar ik kom. Of dat met de “Portugese 5 minutes” te maken heeft, of met het feit dat studenten die dingen organiseren nou eenmaal wat makkelijker roepen ‘geen zorgen, komt wel goed’ weet ik niet. Maar bijzonder was het wel. En een goede leerschool was het ook, want zelfs toen de start van de tijdrit op 2 uur voor de start nog even gewijzigd werd kwam alles goed. Ik hoop dat ik me dat nog kan herinneren als ik voor een volgende koers weer sta te stressen om de tijd.

In het kader van studeren en koersen kan ik concluderen dat ik deze week behoorlijk veel geleerd heb; ik leerde van alles over mezelf op de fiets, de koers en alles wat daarbij komt kijken. Daarnaast leerde ik ook nog eens een groep geweldige collega studenten kennen en ging ik naar huis met nieuwe vrienden uit o.a. Portugal en Zuid-Afrika.

Ik had het voor geen goud willen missen.

En daarom, bij dezen ook nog “een dikke merci” aan alle lieve mensen die mij ondersteund hebben en via mijn Talentboek ervoor gezorgd hebben dat ik dit kon meemaken.

P.S. Wil je mij met terugwerkende kracht ook nog ondersteunen? Klik dan vooral even op deze link!