GNSK- een andere kijk op de koers

Afgelopen weekend deed ik met mijn studentenvereniging Dutch Mountains (DM) mee aan het Groot Nederlands Studenten Kampioenschap in Amsterdam. Dit is een groot toernooi waar alle universiteitssteden tegen elkaar strijden in verschillende sporten.

Het ultieme doel is natuurlijk de eindwinst in jouw sport, met je team, aan het einde van het weekend. De koersorganisatie was creatief geweest en had naast de traditionele ploegentijdrit en het criterium op zondag een estafette op zaterdag en een supersprint challenge op zondag aan het programma toegevoegd. Top idee! Natuurlijk was aan het begin niet helemaal duidelijk hoe alles nou precies werkte en wat de regels nou eigenlijk inhielden; het is en blijft een evenement georganiseerd door studenten. Maar juist daar zat ook de charme van het hele gebeuren.

Dit weekend heerste er een sfeer bij de koers, die ik zeer zelden tegenkom. Zo ongeveer alle programmaonderdelen startten later, liepen uit of deden dit alle twee. Maar niemand had daar echt last van, we waren er allemaal voor ons plezier. Natuurlijk wilden we graag onze titel verdedigen en wilden de andere teams die titel maar al te graag van ons overnemen. Maar buiten de koers was iedereen weer even goede vrienden. Zo schreeuwden we met de DM dames net zo hard voor de ‘geloste’ estafetteteams als voor onze eigen mannen en deden de mannen vervolgens hetzelfde voor de estafetteteams bij de vrouwen.

De gemoedelijke sfeer kwam op zondag pas echt goed naar voren. De sprintchallenge was voor iedereen een grote spanning, wie er won en wat dat voor het klassement betekende was eigenlijk pas na de finale weer belangrijk. Het was immers veel te spannend om je daar tussendoor druk om te maken. Tijdens het criterium later die middag realiseerde ik me pas goed hoe bijzonder de sfeer was in vergelijking met een ‘normale’ koers. Voor iedereen werd geschreeuwd en gejuicht, ook voor groepjes met geloste renners of rensters. Sterker nog, daar werd misschien nog wel harder voor geschreeuwd dan voor teamgenoten die zich in de kopgroep bevonden. Dat vind ik prachtig. Het maakt op het GNSK allemaal niet zoveel uit.
 

Natuurlijk heeft iedereen ontzag voor de winnaars van het onderdeel, maar meer onder de indruk waren we misschien nog wel van de renners en rensters die nog nooit een rugnummer hadden opgespeld. Ook al werden ze gedubbeld in de estafette, reden ze alleen maar achterin het peloton of in een groepje gelosten, het maakte allemaal niet uit. Vanaf de kant werden ze vooruit geschreeuwd en op de finish werd er voor iedereen gejuicht.

Terug onderweg naar het zuiden realiseerde ik het me; Ohja, koersen is geweldig leuk! Dit weekend heb ik weer even geleerd dat het niet altijd uitmaakt of je wint, het allerbelangrijkste is dat je geniet van de sport. Op welk niveau of welke manier dan ook.

Nog even kort een samenvatting van de sportieve resultaten ;
Zaterdag wonnen we met de dames van team DM de ploegentijdrit (prachtig onderdeel, ik houd van ploegentijdritten) en werden we vierde in de estafette. Op zondag was er winst voor ons in de sprintchallenge en wisten we na sterk ploegenspel in een interessante koers ook het criterium te winnen, met in totaal 3 dames in de top 10 (Marije 1, Sophie 6, Merel 9). Helaas was het net niet genoeg en verloren we op 0,8 punt onze titel aan Utrecht.
Verder deden de DM mannen het boven verwachting goed met een derde plaats op zaterdag in zowel de ploegentijdrit (waar ze alle voorgaande tradities doorbraken met een topprestatie) als de estafette. Ook in de sprinttchallenge werden ze derde en met wederom een tactisch ploegenspel in het criterium wisten de mannen boven ieders (ook hun eigen) verwachtingen uit te stijgen en werden ook zij 2e in het eindklassement.

Team DM, thanks voor dit geweldige weekend!