Mijn NK

Met behoorlijk veel vertraging een kleine blog over hoe ik mijn NK op de weg heb beleefd. Ik had namelijk geen idee wat ik er over kon, of wilde vertellen. Maar mijn eerste NK op de weg bij de elite vrouwen zomaar voorbij laten gaan, is ook niet helemaal de bedoeling.

Extra gaaf; dit jaar werd, voor het eerst, ook de wegkoers bij de vrouwen live op tv uitgezonden. Bij de NOS. Hoe cool is dat!? Achteraf bleek dat alleen de laatste 30 km live op tv is geweest. De rest van de koers was alleen ter plekke zichtbaar op de grote schermen. Maar het is een stap in de goede richting; meer publiciteit.

Met m’n kont vol op het grote scherm

De dag voor het NK maak ik mijn laatste tentamen van dit studiejaar, om vervolgens te beginnen aan de wereldreis naar Emmen. Omdat studeren voor tentamens en tentamens maken ook energie kost, sta ik met weinig verwachtingen aan de start.

Al vanaf de start hangt er een tv-helikopter boven of naast het peloton. Ik moet zeggen, dat voelt toch wel professioneel. Ook de hoeveelheid publiek is indrukwekkend. Veel tijd om onder de indruk te zijn is er echter niet. Het is direct koers. Aan het einde van de eerste ronde merk ik dat ik toch al behoorlijk aan het afzien ben. Ik kijk omlaag; 60km/h. Ah vandaar. De rest van mijn koers valt te beschrijven als; afzien, langzaam lossen, terugkomen, mezelf terug naar voren werken en weer opnieuw aan het ritueel beginnen. Uiteindelijk kom ik tot halfweg. Dat was ongeveer wat ik vooraf, als een reële verwachting voor mezelf gesteld had. Na 2 rondes had ik niet verwacht dat ik zo vaak terug zou kunnen komen. Mentaal kon ik mezelf nog voorbij afzien pushen. En dat was precies wat er de afgelopen tijd nog aan miste. Met dat in gedachte kijk ik uit op een zomer vol trainen, koersen en ontspannen.