Gelezen- Draag nooit een gele trui

De wielertoerist die rondfietsen in een gele trui, of een trui van een willekeurige profploeg, met als toppunt de toerist in een wereldkampioenstrui. Dat kan dus echt niet. Rule #16: respect the jersey en Rule #17: team kit is for members of the team, van de Velominati zijn meer dan duidelijk. Volgens “de regels” is het verder niet de bedoeling voor het fietsen te zwemmen, laat staan na het fietsen hard te lopen (hardlopen is sowieso een planningsfout) en zijn ook fietsbellen en zadeltasjes uit den boze. In Draag nooit een gele trui neemt Alex van der Hulst “de regels” voor de wielertoerist eens stevig onder de loep.

In het boek worden wielertoeristen én profs op uiterst humoristische wijze gecategoriseerd in verschillende stereotypen. Tijd voor een spelletje wie is wie? en plak alle fietsers in je omgeving (ja ook jezelf) een mooi label op. Iedereen kent wel een “Geletruidrager” en ook het karakter van de “Boze fietser” is niet te missen. Wie is de “Bolle fietser” die telkens weer verrassend hard rijdt en wie is de graatmagere “Vlieg” die tot ieders frustratie onnavolgbaar bergop danst? Ook klassieke types als de “IJdeltuit”, de “Triatleet”, de “Voormalig prof” en de “Pensionado” zullen ongetwijfeld herkenning en af en toe een flinke lachbui oproepen.

Afgezien van de interviews met Ellen van Dijk en Roxane Kneteman richt Van der Hulst zich voornamelijk op en tot mannelijke fietsers. De, soms wat typische, houding van mannen t.o.v. vrouwelijke wielertoeristen weet Van der Hulst gelukkig zelf ook prachtig te verklaren: “Nee, dat is niet geëmancipeerd, ook niet logisch en de ultieme uiting van stom haantjesgedrag, maar toch werkt het zo.”

Interviews met (ex) profrenners wisselen de beschrijving van de verschillende stereotypes af. Opvallend is dat profs vaak een stuk minder begaan zijn met de strikte regels en dat ze over het algemeen een droge kont verkiezen boven de regel die spatbordjes verbiedt. De discussie over een bel en een zadeltasje is hier echter minstens net zo fel als bij de wielertoeristen. Dat de profs zich minder aan de regels houden, is echter niet erg, want als je harder fietst dan iedereen, dan hoef je de regels niet te volgen, stelt Van der Hulst.

Met een flinke dosis humor neemt Alex van der Hulst de regels der wielertoeristen onder de loep en brengt hij het volledige peloton terug naar enkele vaste, soms ietwat overdreven, stereotypes. Met zo nu en dan enkele korrels zout leest het boek heerlijk weg en zal het je kijk op de wereld der fietstoeristen op zijn minst wat extra kleur geven. Zo zal na het lezen van dit boek de eerst volgende keer dat je een groep bejaarden passeert hoogstwaarschijnlijk een stuk vermakelijker zijn dan normaal.

Alex van der Hulst, Draag nooit een gele trui, en andere wetten voor de bloedfanatieke wielertoerist
Nieuw Amsterdam Uitgevers, ISBN 978 90 468 18923