Mogen de co-assistenten ook even luisteren?

Als coassistent maak ik op een gemiddelde dag behoorlijk wat mee. Vaak is het vooral interessant voor mezelf of mede co-assistenten, maar soms zijn de situaties zo bizar of bijzonder, dat ik zeker weet dat ook niet medici zich er over kunnen verwonderen. Om het voor mezelf makkelijker te maken om dit los te laten, heb ik bedacht dat ik er zo af en toe eens wat over ga opschrijven. Als ik daarbij mijn lezers ook nog wat vermaak kan bieden, is dat mooi meegenomen.

Ik begin met een niet zo spannende, maar toch wel bijzondere ervaring van afgelopen week. Samen met de andere co-assistenten heb ik mijn eerste ‘bedside teaching’ meegemaakt. Zoals de naam al doet vermoeden, krijgen we aan het bed van een patiënt les. Stel je een dr. House-achtig beeld met een kamer propvol witte jassen voor en je hebt een goed beeld van hoe dat er aan toe gaat. Oké, er wordt niemand aan het huilen gemaakt en de patiënt heeft ook geen extreem zeldzame ziekte. Maar verder komt de vergelijking aardig overeen: een kamer bomvol witte jassen en wilde diagnoses die over het bed heen en weer gekaatst worden, dat gaat dus echt zo.

’s Ochtends vraagt de specialist aan een patiënt op de afdeling: ‘Goh meneer, als we naar uw longen luisteren, horen we een boekjesvoorbeeld van een longontsteking. Vind u het goed dat er vanmiddag nog een paar jonge collega’s in opleiding ook even komen luisteren?” Gelukkig vindt de patiënt het prima “Want ja die moeten het ook leren he” en mogen we ’s middags met z’n allen komen luisteren.

We verzamelen ons rondom het bed van de patiënt (met een man of 7-8 op een eenpersoonskamer is dat al snel een volle bedoeling) en openen ons vragenvuur. Want voordat we gaan luisteren willen we natuurlijk ook nog even oefenen met het stellen van de juiste vragen. Zo nu en dan worden we onderbroken door de specialist, die ons weer bestookt met vragen. “Wat willen we nog meer weten? Waar denken we aan? Wat zou het kunnen zijn?” Alle waarschijnlijke en minder waarschijnlijke diagnoses worden geopperd. En ondertussen ligt de patiënt nog steeds op bed. Heel even doet het er niet toe of de patiënt schrikt van onze wilde ideeën, of hij zich zorgen maakt om alle dingen die we roepen of wat hij er op dat moment van denkt. Even lijkt het zelfs of hij in slaap valt, zo onder de indruk lijkt hij er niet van te zijn. Na ons onderonsje richten we ons weer tot de patiënt en stellen we alle vragen die we kunnen bedenken, luisteren we naar zijn longen en nu we toch bezig zijn onderzoeken we hem maar even helemaal. Na afloop bedanken we de patiënt vriendelijk voor zijn medewerking aan onze opleiding. “Graag gedaan hoor, jullie hebben wat geleerd en ik heb weer een uurtje om”.

Na afloop van het onderwijs loop ik met een vol hoofd naar beneden. Best bijzonder, dat we op deze manier mogen en kunnen oefenen.